Am J Gastroenterol, grudzień 2021 r. Modulatory S1P różnią się między sobą selektywnością. Amiselimod reprezentuje drugą generację. Główne cechy. CO WIADOMO – lipidy oprócz funkcji strukturalnej pełnią rolę modulatora zjawisk fizjologicznych. Po przekształceniu nieaktywnej sfingozyny do sfingozyno-1-fosforanu (sphingosine-1-phosphate – S1P) bierze ona udział w przekazywaniu sygnałów biochemicznych. . Wysokie stężenie S1P we krwi i limfie, a niskie w tkance limfatycznej tworzy gradient, który aktywując chemotropizm limfocytów umożliwia im opuszczenie węzłów chłonnych . Niektóre modulatory receptora S1P, w tym fingolimod czy ozanimod, oprócz wyżej wymienionych efektów powodują też przejściową bradykardię, która jest ich działaniem niepożądanym. Poszukuje się molekuł z tej grupy o bardziej korzystnym profilu bezpieczeństwa. Endogenny S1P wchodzi w interakcję z pięcioma receptorami, których izoformy występują w wielu tkankach i biorą udział w różnych zjawiskach, takich jak integrowanie bariery komórek nabłonkowych (S1PR1 – S1PR3), czy wpływ na migrację limfocytów(S1P1, S1P5) . Kolejnym potencjalnym nowym lekiem z grupy agonistów receptora S1P jest amiselimod rozwijany przez firmę Bausch Health Americas Inc. Po podaniu doustnym ulega przekształceniu do fosforanu amiselimodu, który wykazuje silne powinowactwo do receptora S1P1, wysokie do S1P5, minimalne do S1P4 oraz niewykrywalne w stosunku do S1P2 ani S1P3 . CO NOWEGO – oceniono u zdrowych ochotników podstawowe zmienne farmakokinetyczne amiselimodu…