Clin J Gastroenterol. Oprócz interesującej historii klinicznej klika uwag o bezpieczeństwie tak intensywnej immunosupresji. U 54-letniego pacjenta, u którego cztery lata wcześniej wykonano przeszczep nerki z powodu schyłkowej nefropatii cukrzycowej, wystąpiła biegunka z domieszką krwi. W tym czasie otrzymywał już takrolimus, mykofenolat mofetilu i metylprednizolon, a funkcja przeszczepionej nerki była zachowana . Wykluczono infekcyjne i polekowe przyczyny objawów. Na podstawie obrazu klinicznego, endoskopowego i badań biochemicznych rozpoznano wrzodziejące zapalenie jelita grubego (pancolitis). Leczenie wysokimi dawkami GCS nie było skuteczne i pacjent otrzymał infliksymab, co przyniosło poprawę już w 3 dobie. Po 2 dawce pacjent był w klinicznej remisji i został wypisany ze szpitala, po 4 dawce była już remisja endoskopowa. Przez dalsze 12 miesięcy kontynuowano niezbędne leczenie utrzymując remisję choroby zapalnej jelit, bez cech odrzucenia przeszczepu oraz bez zakażeń. Opisywano już przypadki rozwijającego się de novo wrzodziejącego zapalenia jelita grubego u osób po przeszczepach narządów miąższowych, lecz niewielka liczba tych doniesień utrudnia ocenę bezpieczeństwa leczenia biologiczne anty-TNFα w takich okolicznościach. Natomiast więcej jest danych o przebiegu takiej terapii prowadzonej w przypadkach IBD jako współchorobowości u osób po przeszczepie narządu miąższowego. Jedną z największych serii takich przypadków jest 18 osobowa grupa pacjentów (12 z colitis ulcerosa, 6 z chorobą Leśniowskiego-Crohna) po…