W całej kohorcie pacjentów leczonych w Danii z powodu IBD lub reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) ryzyko nowego rozpoznania łuszczycy u stosujących leki anty-TNFα było istotnie większe niż w populacji leczonych konwencjonalnie. Jakie są tego praktyczne skutki? CO WIADOMO – możliwość wystąpienia de novo łuszczycy jest znanym działaniem niepożądanym leków z grupy anty TNF-α takich jak infliksymab, czy adalimumab , . CO NOWEGO – w Danii wykorzystano dane z krajowych rejestrów z lat 1995-2018 dotyczących chorych z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit i RZS, którzy nie mieli wcześniej rozpoznanej łuszczycy i których monitorowano przez okres do 5 lat. Do badania włączono 109 085 osób. Za przypadek nowo rozpoznanej łuszczycy uznano każdy wpis do rejestru odpowiedniego numeru klasyfikacji chorób ICD-10, któremu towarzyszyło przynajmniej dwukrotnie wystawienie recepty na miejscowo stosowane analogi witaminy D. Częstość rozpoznawania łuszczycy w grupie leczonych konwencjonalnie wyniosła 3,0 na 1000 pacjento-lat, a wśród leczonych biologiczne 7,8 na 1000 pacjento-lat. Ryc. Częstość rozpoznawania łuszczycy wśród chorych z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit (IBD) oraz reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS) leczonych konwencjonalnie w porównaniu do leczonych z użyciem anty-TNFα w Danii. Ryzyko względne HR 2.12 (95% CI, 1.87-2.40; P < .001). Oznacza to, że jeden dodatkowy przypadek łuszczycy w jakiejkolwiek jej postaci wymagał 241 pacjento-lat…
Łuszczyca u leczonych anty-TNFα

Ta zawartość została ograniczona tylko dla zalogowanych użytkowników. Proszę zaloguj się, aby wyświetlić tę treść.