Leki anty-TNFα u chorych z IBD trzykrotnie rzadziej wiążą się z epizodami żylnej choroby zakrzepow0-zatorowej niż glikokortykoidy - wynika z metaanalizy.

Nawet dwukrotnie wyższa dawka wedolizumabu podawana dwa razy częściej nie poprawiła istotnie efektywności terapii u pacjentów z colitis ulcerosa, którzy na zakończenie indukcji mieli niskie stężenie leku w surowicy i brak odpowiedzi klinicznej.

Postulat „żywych wytycznych” zgłosił w Gastroenterology zespół uznanych liderów opinii i badaczy, co jest reakcją na dynamikę przyrostu nowej wiedzy o leczeniu IBD i na trudności w całościowym zarządzaniu tymi zasobami.

Mirikizumab (anty-IL 23) pod nazwą Omvoh został 26 października 2023 dopuszczony przez FDA do stosowania u dorosłych z umiarkowanym do ciężkiego wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.

Etrolizumab (VELSIPITY™, Pfizer) kolejny z grupy modulatorów S1P, został 13 października 2023 r. zarejestrowany przez FDA do stosowania we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.

Objawy pozajelitowe czynnikiem predykcyjnym częstszych zmian leków biologicznych w IBD

Sanofi i Teva zawarły umowę o badaniach TEV ‘574, cząsteczki z nadrodziny anty-TL1A, intensywnie rozwijanej i zupełnie nowej grupy leków w IBD.

Miejscowe podanie GUT-1 oligonukleotydu RNA hamującego syntezę CHST-15 skutecznie indukowało odpowiedź kliniczną w colitis ulcerosa.

Stymulacja nerwu błędnego wiąże się z istotnym zmniejszeniem aktywności choroby Leśniowskiego-Crohna. Wyniki pilotowego badania klinicznego.

Filgotynib, inhibitor kinaz JAK, stosowany już we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego wykazuje niską częstość działań niepożądanych we wszystkich uwzględnionych subpopulacjach – wynika z badań SELECTION i SELECTION-LTE.

Szybka poprawa po infliksymabie u pacjenta z przeszczepioną nerką i z de novo występującym colitis ulcerosa opornym na leczenie GCS, nie miała wpływu na przeżycie samego przeszczepu i częstość zakażeń.

IPP pogarszają przebieg colitis ulcerosa – wynika z badania kohortowego przeprowadzonego w Norwegii z udziałem ponad 10 000 pacjentów.

Co czwarty młody pacjent z colitis ulcerosa odstawiał mesalazynę już po miesiącu, a dwie trzecie z nich odstawiało to leczenie w ciągu pierwszego roku – to tylko niektóre ze spostrzeżeń z codziennej praktyki w Wielkiej Brytanii.

Tofacytynib był równie skuteczny jak GCS (prednizolon) w indukowaniu odpowiedzi klinicznej w umiarkowanie aktywnym wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.

Mikrobiom u osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, które są w długotrwałej remisji, jest zbliżony do mikrobiomu u osób zdrowych.

Guselkumab, przeciwciało anty-p19 IL-23, wykazał wysoką skuteczność w indukowaniu odpowiedzi klinicznej we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Wyniki badania QUASAR.

Leczenie biologiczne choroby Leśniowskiego-Crohna zdaniem ekspertów już teraz może opierać się o istniejące modele predykcyjne uzyskania odpowiedzi klinicznej.

Sarkopenia ma wpływ na leczenie biologiczne w chorobie Leśniowskiego-Crohna.

Wedolizumab, przeciwciało anty- α4β7, jest – zdaniem ekspertów – doskonałym (excellent) kandydatem do nowych, zaawansowanych terapii złożonych razem z lekami antyinterleukinowymi lub drobnocząsteczkowymi.

Indukowanie brązowienia tkanki tłuszczowej krezki jest wykonalne i może być nowym celem terapeutycznym w chorobie Leśniowskiego-Crohna.

ChatGPT już w większości przypadków poprawnie różnicuje ciężki rzut colitis ulcerosa w skali Truelova i Wittsa.

Upadacytynib, selektywny inhibitor JAK, był podobnie skuteczny jak glikokortykoidy w leczeniu ciężkiego rzutu wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Początkowo duża aktywność colitis ulcerosa i choroby Leśniowskiego-Crohna u dzieci, może w kolejnych latach istotnie zmniejszać się, jak wynika z badania kohortowego z Danii.

Kannabinoidy mogą mieć niekorzystny wpływ na przebieg choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.

Jest nowe – już po walidacji – narzędzie do oceny w badaniu kwestionariuszowym nasilenia parcia na stolec w chorobie Leśniowskiego-Crohna.

Elastografia MRI tkanki tłuszczowej w śródbrzuszu w chorobie Leśniowskiego-Crohna jest wykonalna. Wyniki badania pilotowego.

Kolejna metaanaliza potwierdza korzystny wpływ wczesnego stosowania terapii biologicznych na ryzyko leczenia chirurgicznego w chorobie Leśniowskiego-Crohna, lecz nie w colitis ulcerosa.

Brak korzyści z jednoczesnego stosowania wedolizumabu i mesalazyny u chorych z IBD.