BMJ Open Gastroenterol. Oceniono korzyści z optymalizacji stosowania mesalazyny u chorych z colitis ulcerosa. Jaki jest realny potencjał takiego leczenia? Dążenie do wykorzystania całego potencjału terapeutycznego mesalazyny jest uzasadniane m.in. koniecznością unikania ekspozycji pacjenta na glikokortykoidy (GCS), które są kolejnym krokiem w drabinie eskalacyjnej terapii wrzodziejącego zapalenia jelita grubego . W tym celu racjonalne jest optymalizowanie terapii, przez co można rozumieć jednoczesne stosowanie postaci doustnej i miejscowej mesalazyny oraz wybór leku przystosowanego do podawania raz dziennie, co ułatwia wykonanie zaleceń (compliance), a także wykorzystywanie markerów biochemicznych, takich jak kalprotektyna, co łącznie ma wpływ na praktyczną efektywność terapii , . Badacze reprezentujący 13 ośrodków, z udziałem dr Simona Travisa z John Radcliffe Hospital w Oxford, ocenili praktyczne efekty stosowania algorytmu postępowania (decision tree model) polegającego na opisanej wyżej optymalizacji leczenia w stosunku do przepisywania mesalazyny w dawkach standardowych (bez optymalizacji). Przeanalizowano dane od 10 000 pacjentów z nowo rozpoznanym łagodnym do umiarkowanego wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego w czasie leczenia indukcyjnego i rocznej terapii podtrzymującej. Leczenie indukcyjne w oparciu o zasady optymalizacji wiązało się z większą o 39% częstością uzyskania remisji klinicznej bez uciekania się do systemowych GCS, czy leków biologicznych (6565 vs 4725). Natomiast podczas terapii podtrzymującej spośród 6565 leczonych dalej z zachowaniem optymalizacji…