The Lancet Healthy Longevity to klon głównego wydania znanego tytułu medycznego. W lutym 2022 r. opublikowano tu, jak się wydaje kolejne efekty poszukiwania Świętego Graala długowieczności. Tym razem oceniono zależność pomiędzy stężeniem testosteronu a pierwszym poważnym epizodem sercowo-naczyniowym u starszych kobiet.

Czy Pani / Pana zdaniem można się spodziewać, że podwyższone stężenie endogennego testosteronu sprzyja incydentom sercowo-naczyniowym takim, jak zawał serca czy udar mózgu u kobiet po menopauzie?

• NIe 0%
  0 głosów

  0 głosów - 0% wszystkich głosów
• Tak 100%
  1 głos 100%

  1 głos - 100% wszystkich głosów

7 marca 2022

Zaloguj się, aby głosować.

Historia badań nad modulowanie stężenia estrogenów u kobiet w okresie pomenopauzalnym jest długa i pełna zwrotów. Od wielkiego optymizmu do równie wielkiego pesymizmu. Od nadziei na zmniejszenie ryzyka nowotworów, czy zaburzeń sercowo-naczyniowych, osteoporozy i demencji, do pełnego rozczarowania w tym zakresie.

Doniesień na temat roli testosteronu w tych procesach u kobiet jest zdecydowanie mniej.

Ponieważ – jak piszą autorzy – stężenie testosteronu w okresie reprodukcyjnym w organizmie kobiet systematyczne zmniejsza się, osiągając minimum w siódmej dekadzie życia, a potem wraca do poziomu sprzed okresu prokreacji, chcieli oni ocenić jego związek z częstością poważnych incydentów sercowo-naczyniowych (MACE) w tej populacji oraz ze śmiertelnością (all-cause mortality).

Z dużego projektu prowadzonego w Australii (ASPREE trial), oceniającego wpływ małych dawek aspiryny vs placebo u zdrowych starszych osób na dłuższe przeżycie oraz na zmniejszenie ryzyka niesprawności i otępienia, wyodrębniono kohortę (SHOW sub-study), do której włączono do odrębnej obserwacji kobiety w wieku powyżej 70 r.ż. [1], [2].

Pacjentki były bez obciążeń (bez zaburzeń poznawczych, przebytych incydentów sercowo-naczyniowych, niestosujące hormonalnej terapii zastępczej oraz nieleczone GCS i których spodziewana długość życia była nie mniejsza niż 5 lat).

W grupie 5535 kobiet 144 miało w czasie badania (obserwacja trwała średnio 4,4 roku) pierwszy duży incydent sercowo-naczyniowy (2,6%), co daje częstość 5,9/1000 pacjento-lat. Zmarło z różnych przyczyn 200 osób (7,9/1000 pacjento-lat) [2].

Główny wniosek: w modelu skorygowanym wyższe stężenia testosteronu wiązały się z mniejszą częstością poważnych incydentów sercowo-naczyniowych [2].

A dokładniej rzecz ujmując redukcja ryzyka między czwartym a pierwszym kwartylem, czyli pomiędzy jedną czwartą wyników najwyższych a jedną czwartą wyników najniższych, wynosiła HR 0,57 [95% CI 0·36–0·91]; p=0.02) [2].

Podobnie było w odniesieniu do stężenia DHEA (kwartyl 4 vs kwartyl 1: HR 0,61 [0.38–0.97]; p=0.04) [2].
Ale żaden z hormonów ani SHBG (sex hormone binding globulin) nie miał wpływu na wskaźnik śmiertelności w tej grupie [2].

Publikacja kończy się oczywistą konkluzją, że wyniki te musza być potwierdzone w innych badaniach zanim podjęte zostaną próby badań interwencyjnych.

Można tylko mieć nadzieję, że tym razem historia nie zatoczy koła.