To był pierwszy lek w obszarze IBD o zupełnie nowatorskim swojego czasu mechanizmie działania. Jednak można go stosować tylko w ograniczonym zakresie. Czy są nowe dane? CO WIADOMO – u pacjentów z IBD nie udaje się jak dotąd istotnie poprawić skuteczności klinicznej leków z grupy oligonukleotydów antysensownych. Oligonukleotydy po przeniknięciu do jądra komórkowego mogą bezpośrednio wpływać na ekspresję wybranych genów oddziałując w ten sposób np. na syntezę białek, mogą także wpływać na procesy potranslacyjne . Ich zastosowanie wymaga ochrony przed nukleazami i udoskonalenia ich zdolności do przenikania przez błony komórkowe . Pierwszy lek z tej grupy (fomivirsen) został zarejestrowany do leczenia zapalenia siatkówki w przebiegu zakażenia CMV jeszcze 1998 r. Alicaforsen, na który składa się 20 nukleotydów był pierwszą molekułą z tej grupy badaną w IBD. Alicaforsen selektywnie oddziałuje na mRNA kodujące integrynę ICAM-1. Jest ona białkiem adhezyjnym o nasilonej ekspresji u osób z IBD i ma istotny wpływ na migrację komórek immunologicznych do ogniska zapalnego . Początkowo w 1998 r. uzyskano zachęcające wyniki wykazujące skuteczność alicaforsenu po podaniu dożylnym u pacjentów ze steroidooporną chorobą Leśniowskiego-Crohna . Niestety badania 2 i 3 fazy w tym rozpoznaniu tych efektów nie potwierdziły i zostały zarzucone , . Lepiej wypadło podawanie alicaforsenu miejscowo…