Nawet dwukrotnie wyższa dawka wedolizumabu podawana dwa razy częściej nie poprawiła istotnie efektywności terapii u pacjentów z colitis ulcerosa, którzy na zakończenie indukcji mieli niskie stężenie leku w surowicy i brak odpowiedzi klinicznej. W niezaślepionym, randomizowanym badaniu VI fazy (ENTERPRET study) pacjentom z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, którzy w 5. tygodniu leczenia mieli – prawdopodobnie z powodu nasilonego klirensu – niskie stężenie wedolizumabu w surowicy (poniżej 50 μg/mL), a w 6. tygodniu nie uzyskali odpowiedzi klinicznej (early non-responders), podawano w dalszym okresie większe dawki tego leku. W jednej grupie było to 600 mg w 6. tygodniu, a potem 300 mg co 4 tygodnie, a w drugiej grupie stale 600 mg co 4 tygodnie. Częstość odpowiedzi i remisji klinicznej oraz poprawy endoskopowej oceniana w 30. tygodniu była jednak w obu wyżej opisanych grupach bardzo zbliżona do uzyskanej w grupie leczonej standardowymi dawkami wedolizumabu. Natomiast informacja to byłaby niepełna bez zwrócenia uwagi, że w grupie 278 osób, które przecież wspólnie rozpoczęły to badanie otrzymując standardową terapię indukcyjną, w 6. tygodniu, po podaniu dwóch dawek wedolizumabu, 132 (47,5%) uzyskało odpowiedź kliniczną. Clin Gastroenterol Hepatol. 2023 Nov 9:S1542-3565(23)00912-6. Doi: 10.1016/j.cgh.2023.10.029 Aby napisać do redakcji, zaloguj się.